In maart 1952 stond een beetje in mijn sterren geschreven dat ik in de boeiende kunstwereld zou gaan zwemmen.

Vanaf mijn 15 jaar word ik ondergedompeld in de ateliers van het KASKA.

Aanleg voor pedagogie leidde tot lesopdrachten in het DKO.

Deze voor de hand liggende keuze was bij verloop van tijd geen gemakkelijke.

Daarin evenwicht zoeken wordt een constante soms zware oefening.

Niemand buiten ikzelf kon voelen of voorspellen dat er iets onoverkomelijk en spijtig moest gebeuren. Een stopzetting van mijn lesopdrachten tot gevolg.

Maar via vele zoektochten en o.a. het zelf les volgen in dat DKO vind ik mijn pedalen terug en lijkt de puzzel terug mooi in mekaar te passen.

Door een sterke behoefte om te begrijpen en er alles aan te doen om uit een ongezonde situatie te geraken, kruisen de juiste mensen mijn weg en komen er fantastische nieuwe uitdagingen.

Energie komt vrij en creativiteit doet mij bewegen. Gezegend door een engelengeduld

Ik de monumentale afdeling, wat nu een projectatelier geworden is, word ik in mijn denken en doen gecoacht.

In een lesopdracht wordt een typisch leidmotief bevestigd, om met minder meer gedaan te krijgen.

Veel omwegen en onduidelijke omleidingen onderbreken onverwacht en voortdurend mijn route.

Al sinds ettelijke jaren bepaalt de bezorgdheid om het milieu in grote mate wat ik doe.

Ik zou als bouwstenen, dat wat er is gebruiken, om uit te drukken wat ik wil vertellen.

Niet weten wordt leuk.

Voortdurend lerende en nu gelukkig zonder tijdsdruk en al langer hoe meer beseffende dat “ het nu” belangrijker is dan het verleden of de toekomst.

Zijn!